Ernstig hersenletsel heeft grote gevolgen. Voor de patiënt zelf, voor haar of zijn naaste familie én voor de maatschappij. De kosten voor levenslange zorg, opvang en begeleiding zijn gigantisch. Toch bestaat er in Nederland niet de mogelijkheid om langdurig en intensief te revalideren als niet op voorhand duidelijk is dat je binnen een paar maanden weer naar huis kunt. 

In het ziekenhuis wordt, na de acute levensbedreigende fase, vaak gewacht op ‘spontaan herstel’. Bij welke andere ernstige aandoening van een vitaal orgaan doen we dat nog meer? Zijn er geen mogelijkheden om herstel al in een heel vroege fase in gang te zetten en te maximaliseren?

Bij veel hulpverleners bestaat het idee dat er na enkele maanden geen herstel meer mogelijk is. Op welk systematisch onderzoek is dat gebaseerd?

Familie is te emotioneel betrokken om een goede rol te kunnen spelen. Denken veel hulpverleners, die vervolgens ‘vergeten’ met die familie te praten. Op wie zou een verwarde patiënt beter reageren? Op een onbekende hulpverlener die binnen een half uur een behandelresultaat wil zien, of op een naaste die zij/hij al een leven lang kent en die urenlang de tijd heeft?

In mijn bijdrage laat ik zien dat er bij veel patiënten veel meer mogelijk is dan lang werd gedacht. Met als gevolg dat de patiënt zelf een hogere kwaliteit van leven heeft, de familie veel tevredener is, en de macro-economische kosten een stuk lager zullen zijn.

Klik hier voor de presentatie