Revalideren en participeren zijn werkwoorden

De Nederlandse gezondheidzorg staat internationaal op een hoog niveau. Toch is deze van beperkte, toegevoegde waarde voor jong volwassenen met NAH bij het participeren. In de jong-volwassenheid moeten belangrijke zaken gerealiseerd worden: normaliter worden relaties gevormd, wordt een studie afgerond, werk gevonden en gaat men zelfstandig wonen. Dit in combinatie met NAH stelt hoge eisen aan de betrokken persoon en zijn/haar omgeving. 

De revalidatiecentra/professionals zijn vooral gericht op behandeling en herstel van de beperking maar nauwelijks op participeren in belangrijke levensdomeinen. Daarbij valt ook op dat het heel moeilijk is om deskundigen en relevante kennis te vinden die specifiek gericht zijn op deze doelgroep. Na de kinderfase lijkt de kennisontwikkeling op te houden in ons land.  

Ook het  Nederlandse onderwijssysteem is matig ingericht en toegerust op jongeren met NAH. Keer op keer moet uitgelegd worden wat NAH  is en wat het betekent voor jongeren. Over gewoon en passend werk vinden, denken we voorlopig helemaal niet na.  

Mijn zoon heeft daarnaast een “onschuldige” oogafwijking. Daarvoor wordt hij behandeld door oogartsen. Daarbij wordt gewerkt volgens het eigen protocol waar drie letters “NAH” niet instaan. 

Ondanks alle goede bedoelingen van alle professionals komt het uiteindelijk toch vaak neer op  zelf hard werken, niet opgeven en soms vechten. Naast mijn ervaringen deel ik met u mijn ideeën en  verbeteringen die ik voor ogen heb, hoe het anders zou kunnen. Want hard werken is prima maar vechten moet niet nodig zijn want in een participatiesamenleving hoort iedereen erbij.

Klik hier voor de presentatie.